Christos Angelopoulos
Painter-Printmaker
ΠΟΛΕΩΣ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟΝ
Η σειρά των έργων που προέκυψαν από την εργαστηριακή δράση της Κωνσταντινούπολης είχε ξεκινήσει πριν από την άφιξή μου στην Πόλη, με απώτερο σκοπό να καταγραφεί η γνωστική θέαση σε σχέση με την αισθητηριακή και βιωματική εμπειρία που θα συνδιαλέγονταν μεταξύ τους, για να αποτελέσει τη δομή μιας νέας σχέσης πολεοδομίας και βλέμματος.
Το θέμα που απασχόλησε τη δράση αυτή ήταν το παλίμψηστο των πολιτισμών της Πόλης.
Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μια νέα πολεοδομία της Πόλης, μέσω χαρτών και κειμένων από έναν κόσμο που έχει χαθεί και αποτελεί πλέον ένα ιστορικό κατάλοιπο-ίχνος, το οποίο θα έρθει σε επαφή και γόνιμο διάλογο με τη σημερινή χάραξη-δόμηση του αστικού τοπίου.
Προκειμένου να επιτευχθεί ο διάλογος αυτός και η δημιουργία της νέας πολεοδομίας, η χαρακτική και οι τεχνικές της αποτέλεσαν το μέσο, ως το κατεξοχήν εργαλείο διάσωσης της μνήμης.
Για μένα η έννοια της μνήμης παίζει σημαντικό ρόλο στην αποτύπωση και καταγραφή των σχέσεων, των λειτουργιών του ψυχισμού με τον κόσμο που τον περιβάλλει. Ως αποτέλεσμα αυτής της ψυχικής λειτουργίας και των τεχνικών καταγραφής-αποτύπωσης, δηλαδή τα μέσα και οι πρακτικές που χρησιμοποίησε η ανθρώπινη επινοητικότητα προκειμένου να καταγράψει τα μνημονικά ίχνη, όπως είναι η γραφή και η εξέλιξή της, η τυπογραφία, δόθηκε η δυνατότητα να διαμορφωθεί το εικαστικό μου λεξιλόγιο.
Το στοιχείο της γραφής πλάθεται σε αστικό ιστό, όπου το γράμμα, η λέξη και η πολεοδομία της βυζαντινής Κων/πολης δημιουργούν έναν χάρτη.
Τα σπαράγματα των κειμένων προέρχονται από το έργο «Έπαινος Κων/λεως» του βυζαντινού συγγραφέα, Θ. Μετοχίτη, και την Καινή Διαθήκη, δίνοντας το στίγμα της πολιτιστικής ταυτότητας της συγκεκριμένης ιστορικής διαστρωμάτωσης και τη δική μου θεωρητική γνώση για την Κων/πολη.
Πάνω σ’αυτή την παρελθούσα αποτύπωση της βυζ. πολεοδομίας, που λειτουργεί ως φόντο, καταγράφω την πορεία της σωματικής μου υπόστασης που έχει περιπλανηθεί σ’ένα κομμάτι της σύγχρονης Πόλης, έναν βιωματικό και εμπειρικό χάρτη, συνενώνοντας και διαπλέκοντας τα όρια μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.
Η περιπλάνηση και η πορεία που διαγράφει το σώμα μου αφήνουν ένα μνημονικό ίχνος πάνω στην Πόλη και μέσω αισθητηριακών εντυπώσεων, και ιδιαίτερα του βλέμματος που συνομιλεί με την αρχιτεκτονική και τις μορφές της, πλάθεται μια ψυχογεωγραφία κοντά στις αρχές των Καταστασιακών του Γ. Ντεμπόρ.
Πρόθεσή μου είναι η επαναχάραξη και η διαμόρφωση νέων δικτύων και τοπογραφιών της πόλης, προκειμένου να αποκαλυφθεί και να αναγνωσθεί μια δυνητική, μελλοντική πολεοδομία μέσω ενός προσωπικού μνημονικού ιδεογράμματος.
Χρήστος Αγγελόπουλος
ΜΥΘΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Κάθε εποχή διαμορφώνει τις δικές της Μορφές περιπλάνησης, από τον Ομηρικό Οδυσσέα ως τον Ullysses του J.Joyce.
Η εμπειρία της περιπλάνησης πλάθεται, από μια διαφορετική αντίληψη μέσα στην Ιστορία . Βασικό χαρακτηριστικό της περιπλάνησης είναι, η εξόρμηση στην περιπέτεια, στο απροσδόκητο.
Οι Αόρατες Πόλεις και ο Μάρκο Πόλο του Καλβίνο, στάθηκαν η αφορμή για τις δικές μου περιπλανήσεις, σε πόλεις που μ’ έχουν καθορίσει και διαμορφώσει . Η προτροπή του Καλβίνο: να έρθω σε επαφή μαζί τους ως περιηγητής με ακονισμένες αισθήσεις και να τις αναγνώσω σαν βιβλίο , γίνεται η πυξίδα μου.
Στο πλαίσιο αυτό, δημιουργήθηκε μια σειρά ιδεογραμμάτων, υποβάλλοντας ένα συμβολικό κώδικα για να ορίσουν μια προσωπική ψυχογεωγραφία . Οι φόρμες προέκυψαν από την αποδόμηση και τoν επανασχεδιασμό κάτοψης, μιας αρχαίας ελληνικής πόλης. Οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από τις αντιθέσεις των πόλεων: διαστολή –συστολή, μεγέθυνση- σμίκρυνση, φώς-σκιά, σιωπή-θόρυβος, εσώγλυφο-εξώγλυφο, στερεότητα-ρευστότητα, πλήρες-κενό κ.τ.λ. Ο συνδυασμός , χαρτών, αρχιτεκτονικών σχεδίων , την μνημονική ανάκληση , την δυναμική χειρονομία ,και ο διάλογος παραδοσιακών μεθόδων χάραξης με τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα, συνέθεσαν στη χαρακτική μήτρα, ίχνη νέων Ιδεατών Πολιτειών.
Στους καιρούς που διανύουμε έγινε επιτακτική ανάγκη, η εξερεύνηση, η χαρτογράφηση νέων μεθορίων με έναν προσωπικό κώδικα, πορειών από τον παραδοσιακό Οἲκο ως βασικό κύτταρο, μέχρι τον οργανισμό της σύγχρονης πόλης. Πρόθεση μου είναι, ο κώδικας αυτός να καταστεί ο Μυθικός Λόγος της ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου.
Χρήστος Αγγελόπουλος
Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Ο εικαστικός κόσμος του Χρήστου Αγγελόπουλου καθρεφτίζει την αγωνία του να κρατήσει τα ίχνη της ζωής από το παρελθόν και το παρόν με τα ποικίλα μέσα της παραδοσιακής χαρακτικής τέχνης της γραμμένης πάνω στο τσίγκο ή την πέτρα, της άμεσα συνδεδεμένης τόσο με τη σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία όσο και με την τέχνη του λόγου. Πυρήνας του είναι η πόλις και η εστία της, η οικία, που ακολουθεί τον καλλιτέχνη μέσα στα συνειδητά μονοπάτια της μνήμης και στους ανεξερεύνητους λαβυρίνθους του ονείρου και τον ωθεί να την αποτυπώσει με κινητήρια δύναμη το ρυθμό. Δημιουργεί παλλόμενες συνθέσεις με κατόψεις αρχαίων οικισμών αυτούσιες ή αποδομημένες σε προσωπικά ιδεογράμματα, βαμμένα γκρίζα, μαύρα ή λουλακί, χάρτες και αρχιτεκτονικά σχέδια που προβάλλονται πάνω σε γράμματα αποσπασμένα από κείμενα και σχήματα σχεδόν ιερογλυφικά. Μας θυμίζουν που και που τις αφηρημένες, παλλόμενες, αρχαϊκές συνθέσεις του πρωτοπόρου οραματιστή δασκάλου του Μπάουχάους Πάουλ Κλέε. Διακρίνεται με την ιδιαίτερη ταυτότητα που του προσδίδει ο πολιτισμός των Κυκλάδων και οι αντανακλάσεις του φωτός πάνω στις πέτρινες αιμασιές που χωρίζουν τα χωράφια τους. Γράφει μιαν αληθινή μαρτυρία για μια προσωπική του σχέση με την Αθήνα ή την Κωνσταντινούπολη ή την Κέα κι αναζητά το ανθρώπινο, ποιητικό πρόσωπό τους.
Λήδα Καζαντζάκη
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗΣ
Κάποτε βλέπεις το μεσημέρι
Στην άσφαλτο του δρόμου να γλυστρά
Ένα κοπάδι μαύρα φύλλα σκορπισμένα
Γ.Σεφέρης
Σε μια καθημερινότητα που κατακλύζεται από εικόνες των Μ.Μ.Ε με καταστροφικούς πολέμους που αποτέλεσμα έχουν τον εκτοπισμό- το στοίβαγμα, στον Δημόσιο χώρο, ανέστιων και απελπισμένων ανθρώπων, που έχουν χάσει τους οικείους στα ερείπια ή στο δρόμο της προσφυγιάς με την αδυναμία να θρηνήσουν για τις απώλειες τους, δημιουργήθηκε η ανάγκη να διατυπωθούν και να καταγραφούν ερωτήματα μου πάνω σ’ αυτή την τραυματική εμπειρία.
Η πυξίδα σ’ αυτή την αναζήτηση υπήρξε, η βιογραφία και το έργο μιας μεγάλης καλλιτέχνιδος της γενιάς του ’30, η Βάσω Κατράκη. Το έργο της στάθηκε, μέσα από τον χαρακτήρα της πλαστικής γλώσσας της, καθώς και ο βίος της-εκτοπισμός στη Γυάρο- η αναφορά και το μέτρο.
Με αφετηρία τα στοιχεία αυτά και την μνημείωση της σκληρής ιστορικής πραγματικότητας των χρόνων της όπου τα ανήγαγε στον Μύθο (Χρέος της Αντιγόνης), οδηγήθηκα στην δημιουργία ενός συμβολικού κώδικα με την μορφή ιδεογραμμάτων. Οι φόρμες αυτές προέκυψαν από την αποδόμηση και τον επανασχεδιασμό της κάτοψης του στρατοπέδου της Γυάρου. Η σειρά των ιδεογραμμάτων υποβάλει την ημερολογιακή μαρτυρία του σύγχρονου οστρακισθέντα από γεωγραφικές πατρίδες. Επίσης ως προσωπική καταγραφή του ξεριζωμού, των απωλειών, από τον βαθύτερο εαυτό και τον επανεγκλεισμό του σύγχρονου ανθρώπου σε μεταμοντέρνες ψυχοπνευματικές σωφρονιστικές αποικίες.
Πρόθεσή μου είναι αυτά τα σύμβολα να αποτελέσουν έναν μαγικό κώδικα που θα μνημονεύει τα ίχνη του παρόντος ως άσκηση αυτογνωσίας.
Χρήστος Αγγελόπουλος
MIRABILIA URBIS
ὄτι φύσει τῶν ὀνομάτων οὐδέν ἐστίν
ἀλλ’ ὄταν γένηται σύμβολον.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Κατοικία μου ήταν πάντα ἐκεί πού
με σταμάτησε μια λέξη
Τ.Λειβαδίτης
Ένοικοι μιας εποχής που οι ιδεολογικές προσταγές και τα αφηγήματα, των κυρίαρχων μέσων επικοινωνίας οδηγούν τις κοινωνίες σε αδιέξοδους μονόδρομους και πλάθουν εκ νέου τις συνειδήσεις. Καθορίζουν με τρόπο δραματικό, ομογενοποιητικό και τυποποιημένο, κάθε μορφή σχέσης με την ετερότητα αλλά και με την ιδιαίτερη ταυτότητα που φέρει ο καθένας. Εγκλωβισμένη η ανθρώπινη συνείδηση σε σχήματα φαντασιωτικά, θρυμματισμένα, αποδομημένα εξαναγκάζεται να αποδέχεται την εικονική πραγματικότητα του Μετανεωτερικού πολιτισμού, ως Απόλυτη Αλήθεια. Με αποτέλεσμα να οδηγείται σε αδυναμία διαλόγου, που θα διαμόρφωνε έναν κοινό τόπο σχέσεων.
Αφορμή για μια γόνιμη αναζήτηση και νέα σχέση με την έννοια της Πόλης, υπήρξε το βιβλίο του Ι.Καλβίνο «Οι Αόρατες Πόλεις». Προκειμένου να εισχωρήσω για να καταγράψω την σχέση και την εμπειρία κατοίκησης σε μια πόλη, αφέθηκα στην προτροπή του Καλβίνο: να έρθω σε επαφή μαζί της ως περιηγητής, με ακονισμένες αισθήσεις και να την αναγνώσω σαν ένα βιβλίο.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο προέκυψε η ανάγκη δημιουργίας ενός προσωπικού κώδικα επικοινωνίας. Δηλαδή μια σειρά ιδεογραμμάτων, ως συμβόλων που εμπεριέχουν τα βιώματα και τις παραστάσεις του κόσμου που διέπουν την ψυχοσύνθεσή μου.
Τα σύμβολα κατά τον Π.Ρικαίρ διακρίνονται σε τρείς θεμελιώδεις καταστάσεις: την κοσμική, δηλώνοντας την σχέση του ανθρώπου με το σύμπαν και το ιερό. Την ονειρική, όπου ο άνθρωπος έρχεται σ’ επαφή με τα αρχαϊκά υποστρώματα της εσωτερικότητάς του. Την ποιητική, που εκφράζει την οντολογική πραγματικότητα και την επαφή με τον Μύθο.
Ο σχεδιασμός των ιδεογραμμάτων προέκυψε από την αποδόμηση της κάτοψης, ελληνικής αρχαίας πόλης, όπου τμήματα της συνετέθησαν ως ιδεογραμματική γραφή σε αναλογία ως προς τα κενά και τα πλήρη. Η αμφισημία της κάτοψης ως κέλυφος που περιέχει την ζωή αλλά και σχηματοποιεί την μνήμη της σωματικής κίνησης ως ίχνος, στον χώρο της πόλης.
Η Χαρακτική έκφραση και ο ευρύτερος κόσμος της τυπογραφίας, αποτέλεσαν το μέσο διάσωσης της μνήμης. Η έννοια της μνήμης παίζει σημαντικό ρόλο στην αποτύπωση και καταγραφή των λειτουργιών του ψυχισμού. Τα μέσα και οι πρακτικές που χρησιμοποίησε η ανθρώπινη επινοητικότητα όπως η γραφή, η τυπογραφία και η εξέλιξή της, για να αρχειοθετήσει, έδωσαν την δυνατότητα να διαμορφωθεί το εικαστικό μου λεξιλόγιο.
Μέσω της μνημονικής ανάκλησης και την ψυχοσωματική επαφή με τις πόλεις, των Αθηνών, της Αλεξάνδρειας και της Κωνσταντινούπολης οδήγησε σε πιο αυθόρμητα, ρευστά και χειρονομιακά ιδεογράμματα που συνέθεσαν νέες Ιδεατές Πολιτείες.
Η καταγραφή της περιπλάνησης και της πορείας που διαγράφει το σώμα και οι αισθητηριακές εντυπώσεις ως μνημονικό ίχνος, πλάθουν μια ψυχογεωγραφία.
Ο συνδιασμός των χειρόγραφων κειμένων, των χαρτών, των τοπογραφικών , αρχιτεκτονικών σχεδίων καθώς και το φωτογραφικό ψηφιακό αρχείο, σχηματίζουν την πρώτη ύλη για να μεταπλασθεί ένας προσωπικός χάρτης. Ο οποίος θα αποτελέσει έναν περιηγητικό οδηγό για την ιστορία της γραφής και τις θεωρίες για την λειτουργία της μνήμης. Τα στοιχεία αυτά υποβάλλουν ταξίδια στην ενδοχώρα, των Ιδεατών Πολιτειών, από τον Πλάτωνα, τον Καμπανέλλα, τον Μορ, τον Μπαίηκον, ως τις σύγχρονες, δυνητικές digital cities και τα datascapes του ψηφιακού κόσμου.
H διαδικασία αυτή με φέρνει αντιμέτωπο με τις αρχετυπικές δομές, σχήματα και φόρμες του παραδοσιακού Οίκου των Κυκλάδων, ως κοίτασμα ιδιαίτερης πολιτιστικής ταυτότητας και ως κιβωτού μνήμης που συνδιαλέγεται με τον σύγχρονο κόσμο της Τεχνολογίας και του Δικτύου.
Oι συνθέσεις παραπέμπουν στις αντιθέσεις που συναντά κανείς στον περιβάλλοντα χώρο μιας πόλης: η διαστολή- συστολή, η μεγέθυνση-σμίκρυνση, φώς-σκιά, σιωπή-θόρυβος, μέσα-έξω, εσώγλυφο-εξώγλυφο, στερεότητα-ρευστότητα, θετικό-αρνητικό, πλήρες-κενό, θερμό-ψυχρό, λείο-ανάγλυφο, με στόχο την διαλεκτική τους σχέση.
Πρόθεση μου είναι η καταγραφή της εμπειρίας και της σχέσης μου με την έννοια της Πόλης και του κύτταρου της την Οικία, μέσω της ατμόσφαιρας που την διαπνέει. Δηλαδή τις αϋλες σχέσεις που οι αισθήσεις (όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση, αφή), αντιλαμβάνονται μέσα σ’ ένα χώρο που καθορίζει- καθορίζεται και μεταπλάθεται ποιητικά. Έτσι η χαρακτική μήτρα γίνεται η επιφάνεια που φέρει τα ίχνη της μνήμης, τα θραύσματα των αισθήσεων. Τα εργαλεία της χαρακτικής γίνονται οι δέκτες των ψυχικών κραδασμών που καταγράφονται στον τσίγκο, στο ξύλο, στην πέτρα, στη γάζα, στο λινόλεουμ, άλλοτε μέσω μιας δυναμικής χειρονομίας, άλλοτε με την επέμβαση του χρόνου που διαβρώνει. Δημιουργούν Πολιτείες Ιδεατές, δυνητικές που τις διασχίζουν προσωπικά δυναμικά ιδεογράμματα πορειών, μεταμορφώνοντάς τα σε σύμβολα ενός Μυθικού λόγου.
Στους καιρούς που διανύουμε έγινε επιτακτική ανάγκη η εξερεύνηση, χαρτογράφηση νέων μεθορίων, με πυξίδα τις μνήμες της παιδικής ηλικίας, της παράδοσης να συνδεθεί το ορατό με το αόρατο, το ρητό με το άρρητο της ποιητικής ενδοχώρας. Τέλος, η έννοια της Πόλης να καταστεί ξανά σύμβολο, όπου θα συν-βάλλει τις επιμέρους ατομικές θεωρήσεις, εμπειρίες σε καθολική νοηματοδότηση και θα αναχθεί σε Κοινό Λόγο ως λόγος Αληθείας. Για τον Ηράκλειτο, Κοινός λόγος σημαίνει λόγος κοινωνίας: καθ’ ὄ,τι ἂν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἄ δέ ἀν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα. Και ο Ρ. Μπάρτ αναφέρει: η πόλη είναι ένας λόγος και αυτός ο λόγος είναι στ’ αλήθεια μια γλώσσα.
Χρήστος Αγγελόπουλος
*ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ: Περιηγητικός- πνευματικός οδηγός του 12ου αιώνα.
IDEAL STATES
My intention is to create ideograms in order to submit a symbolic code and define a personal psychography.
The forms result from the decostruction and redesign of city plans. The compositions are characterized by the
contradictions of the cities: dilation-contraction, magnification-reduction, light-shadow, silence-noise, bas relief-
high relief, solidity-fluidity, full-empty, etc. The combination of maps, architectural ground plans, monumental recall,
dynamic gesture and the dialogue of traditional methods of engraving, with modern digital media, make up the engraving matrix of traces of new Ideal States.
Christos Angelopoulos
«Λέξεις που στεγάζουν /Ίχνη ενόςκόσμου/Νοτισμένου από/Σκιές»
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //
Δεκαπέντε ποιητικά σκαριφήματα εμπεριέχονται στο βιβλίο του Χρήστου Αγγελόπουλου που φέρει τον τίτλο «Φαροφύλακος ελεγείες »και κυκλοφορεί από τις ΑΩ Εκδόσεις.
Ένα βιβλίο μετρημένο και σοφό με την έννοια ότι όλα (λόγος -εικαστικά) μοιάζουν να έχουν την σωστή οικονομία. Ο Αγγελόπουλος ο ίδιος είναι ζωγράφος-χαράκτης και είναι πραγματικά ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο «ντύνει» τον ποιητικό του λόγο. Και το εξώφυλλο, αλλά και τα εσωτερικά σχέδια χρήζουν της προσοχής του αναγνώστη.
Στο σημείο αυτό ,δεν μπορώ να μην αναφέρω και την τακτική των ΑΩ Εκδόσεων να τιμούν τους πεζογράφους και τους ποιητές τους με καλαίσθητες πραγματικά εκδόσεις, και να αντιστέκονται έτσι σε ό,τι εύκολο και φθηνό πάει να επιβάλλει τούτη η εποχή που διανύουμε.
Ακόμα, πρέπει να σημειωθεί η διακειμενική υφή του βιβλίου. Εξηγούμαι: Συχνά, καθώς διαβάζουμε, στην σελίδα αριστερά μας συναντάμε «ξένους» στίχους, ενώ στη σελίδα δεξιά μας τα γραπτά του ποιητή.
Φαίνεται σαν να είναι μικροί ποιητικοί διάλογοι που προχωρούν τη σκέψη μας, την ερεθίζουν και μας οδηγούν σε μονοπάτια φιλοσοφικά. Έτσι ο ποιητής συνομιλεί με τους: Διονύσιο Σολωμό, Αντρέα Εμπειρίκο, τις παραλογές, τα λιανοτράγουδα, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Γιώργο Σεφέρη. Αλλά και τον Σόλωνα, τον Καλλίνο τον Εφέσιο, τους Ορφικούς ύμνους, τον Πίνδαρο, τον Όμηρο. Ο Αγγελόπουλος δείχνει πως μελετά την Ποίηση με «ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του». Και δεν είναι η τέχνη του στείρα, αλλά έχει τη δύναμη να εμπνέεται από και να συνδιαλέγεται με άλλα έργα τέχνης.
Όπως τα σχέδια λιτά, έτσι και οι στίχοι πυκνοί, αλλά και εκφραστικοί. «Λέξεις που στεγάζουν /Ίχνη ενός κόσμου/Νοτισμένου από/Σκιές» για να μιλήσω με τα λόγια του ποιητή.
Ο Αγγελόπουλος κεντά στίχους, σκορπίζει αισθήσεις. Παίρνει ανάσες, μετρά στιγμές, χαράζει πορείες με το μυαλό στη θάλασσα της νόησης και της επιθυμίας. Δεν καταφεύγει ούτε στον ρομαντισμό, ούτε στον λυρισμό. Δεν είναι υπεραισιόδοξος, αλλά ούτε και πεσιμιστής. Δεν αποστασιοποιείται πάνω απ’ όσο χρειάζεται. Έχει ακόμα επιθυμίες:
[…]
Σκοντάφτω σ’ ένα πέτρινο ρήμα
Κείται το ρήμα
Θέλω,
Ξεραμένες κηλίδες γραμμάτων.
Αύρα λιβανιού μουσκεύει
Τα χείλη μου,
Γίνομαι δάκρυ που κυλάει
Στο λουλακί ταβάνι.
Και παρακάτω στο ίδιο ποίημα «Άγραυλος»
Σκύβω,
Σκάβω στο χώμα,
Στο διάδρομο.
Η φλόγα αναδύεται
Παλεύει με τη σκιά
Γλείφοντας ηδονικά
Τους πέτρινους τοίχους.
Το φως από την πόρτα
Απ’ το γιακά
Με τραβά
Ρίχνοντάς με στην αγκαλιά της Μνημοσύνης.
Τα ποιήματά του «γραμμής θραύσματα» και στους στίχους του έρπονται ερωτηματικά:
[…]
Πώς πολεμάς
Τη λήθη;
Πώς σταματάς
Τα σύννεφα που τρέχουν;
Πώς αφήνεις
Την άμπωτη του κενού
Να πλημμυρίζει
Τη στέγνια της παλάμης;
Από το ποίημα «Το ρέκβιεμ ενός φωτοφράκτη»
Ελπιδοφόρα πρώτη ποιητική συλλογή. Αναμένουμε την συνέχεια της ποιητικής πορείας του Αγγελόπουλου
Ποιητικές αναγνώσεις – Προτάσεις
Επιλογή, επιμέλεια, σχολιασμός: Διώνη Δημητριάδου //
Όταν συναντάς μια έκδοση που εκτός από το περιεχόμενο του βιβλίου φροντίζει και την αισθητική πλευρά, δεν μπορείς να μη μιλήσεις. Έξοχη η εμφάνιση με το ανάγλυφο χαρακτικό του Χρήστου Αγγελόπουλου (ζωγράφος και χαράκτης εκτός από ποιητής), στον οποίο φυσικά ανήκει και το ποιητικό περιεχόμενο αλλά και τα σχέδια που κοσμούν την έκδοση. Η ευαισθησία της γραφής περικλείεται μέσα σε κοφτές, περιεκτικές φράσεις, που δημιουργούν ένα εντελώς προσωπικό ύφος στοχεύοντας κατ’ ευθείαν στο θυμικό του αναγνώστη. Τα ποιήματα συνομιλούν με στιχουργήματα διαχρονικής αξίας, όπως εδώ που οι στίχοι του Σεφέρη: «Κάποτε βλέπεις/το μεσημέρι/στην άσφαλτο του/δρόμου να γλιστρά/ένα κοπάδι μαύρα/φύλλα σκορπισμένα» προλογίζουν το παρακάτω ποίημα:
Μέρες σταχτιές
Κορμιά ερειπωμένα
Βαδίζοντας στ’ όνειρο.
Βλέμματα χαμένα
Στα κύματα
Και λέξεις που βουλιάζουν
Σαν πέτρες.
Ο Χρόνος σπασμένο κουπί
Φτερά Αγγέλων
Στα συρματοπλέγματα.
Στόματα πετρωμένα Όμικρον.
Οι σιωπές βάρκες που
Σκίζουν τον Ουρανό
Κι ένα παντελονάκι κρεμασμένο
Στην άκρη της ημισέληνου.
Απομεινάρια συγγνώμης
Πεσμένα στη βρεγμένη άμμο.